ခမ္းနားသလဲ။ ေပ်ာ္ေမြ ့စရာေကာင္းသလဲ။
လူ ့စည္းစိမ္ဆိုတာက နတ္စည္းစိမ္ႏွင့္ စာရင္
သူေတာင္းစား စည္းစိမ္၊ စ႑ာလ စည္းစိမ္ပဲ။
အေလာင္းေတာ္ ေတမိမင္းသားမွာ ပါရမီေတြ
ျဖည့္ခ်င္လြန္းလို ့ အလြန္ၾကီးက်ယ္တဲ့ နတ္စည္းစိမ္ေတြ
စြန္ ့ျပီး လူ ့ျပည္ဆင္းလာရရွာတယ္။ သူ ့လိုပဲ
နတ္စည္းစိမ္ေတြ စြန္ ့ျပီး လူ ့ျပည္လာၾကတဲ့
နတ္သားေတြေတာင္ ငါးရာ တဲ့..လိုက္ပါလာၾကတာ။
လူ ့ျပည္ေရာက္လာျပန္ေတာ့ေရာ သူ ့ခမ်ာ ပါရမီ
ျဖည့္ရတာ သက္သာရွာရဲ ့လား။
ဘုရားေလာင္း ဘူရိဒတ္ နဂါးၾကီးဟာလဲ ဥပုသ္ကေလး
ေစာင့္ခ်င္တာနဲ ့ လူ ့ျပည္လာရရွာတယ္။ နဂါးစည္းစိမ္
ကလဲ နတ္စည္းစိမ္လို ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတာပဲ။
အဲ လူ ့ျပည္ေရာက္လာျပီး ဥပုသ္ေစာင့္ရေသာ္လဲ
ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေအးေအးလူလူ မေစာင့္ရရွာဘူး။
အလမၸာယ္လုပ္သမွ် ဒုကၡခံျပီး ေစာင့္ရရွာတာ။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈဆိုတာက ဘံုဘ၀တိုင္းမွာ
လုပ္လို ့ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ လူ ့ဘ၀မွာမွ လုပ္လို ့ရတာ။
ဒါ့ေၾကာင့္ အေလာင္းေတာ္ၾကီးမ်ား လူ ့ျပည္လူ ့ရြာ
ဆင္းလာျပီး ပါရမီကုသိုလ္ေတြ လုပ္ယူၾကရတယ္။
ဒါေၾကာင့္ လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီးကေျပာတာ -
လူ ့ဘ၀ဆိုတာ ဘ၀ပေဒသာပင္ၾကီးတဲ ့။
ကုိယ့္မွာ လြယ္လြယ္ကူကူ ရရွိေနေတာ့ ရခဲတယ္
မထင္ၾကဘူး။ တန္ဖိုးရွိတယ္ မထင္ဘူး။ မထင္ေတာ့
အခ်ိန္ေတြျဖဳန္း၊ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေနသြား၊
ျပီးေတာ့ ေသ...။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ဘ၀ၾကီး ႏွေျမာစရာ..။
(ေျမဇင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး)
No comments:
Post a Comment